"సాయంత్రం సినిమాకి వెళ్తున్నాం, నాన్నగారు ఆఫీస్ నుంచి, నేను స్కూల్ నుంచి వచ్చేటప్పటికే మీ హోం వర్క్ లు పూర్తి చేసేసుకుని ఉండండి" పొద్దున్నే మా అమ్మగారి ఆర్డర్ లాంటి ఇన్ఫర్మేషన్ తో మాలో ఎక్సైట్మెంట్ మొదలయ్యేది. స్కూల్లో అడిగిన వాడికి, అడగని వాడికి అందరికీ "మేము ఈ వేళ సినిమాకి వెళ్తున్నామోచ్" అని సగర్వంగా చాటింపు వేసుకుని, స్కూల్ అవగానే ఇంటికోస్తూ దార్లో గోడల మీద ఉన్న వాల్ పోస్టర్ల లోంచి కృష్ణ, ఎన్టీఆర్ ల సినిమా పోస్టర్లను ఆప్యాయంగా చూస్తూ వీటిలో ఏదో ఒకదానికి మేము ఈ వేళ వెళ్లబోతున్నాము అని గర్వంగా పక్కన నడిచే ఫ్రెండ్ గాడికి చెప్తూ వాడి అసూయతో కూడిన చూపును ఎంజాయ్ చేస్తూ ఇంటికి వచ్చి గబా గబా హోమ్ వర్క్ చేసేసుకునేవాళ్ళం. ఇంతలో మా అమ్మగారు కూడా స్కూల్ నుంచి రావడంతో మా చాయిస్ ల పర్వం మొదలయ్యేది. "అమ్మా కృష్ణ/ ఎన్టీఆర్ సినిమాకి వెళ్దాము...ప్లీజ్ ...అని గారంగా మారం చేసేవాళ్ళం" (అవును మరి అప్పట్లో కృష్ణ, ఎన్టీఆర్ లకే ఫైటింగ్ లు అవీ వచ్చు, శోభన్ బాబు కాస్త పరవాలేదు, నాగేశ్వరరావు మాత్రం వేస్ట్ ఫెలో ..అస్సలు ఫైటింగ్ లు రావు...ఇదీ మా గాఢమైన అభిప్రాయం). ఇంట్లో మా పేరెంట్స్ తొక్కలో ఏ నాగేశ్వరరావు స్టొరీ సినిమాకో ఓటు వేసేవారు (అప్పుడు మాత్రం చెప్పొద్దూ...ఉదయకిరణ్ స్టైల్ లో "ఈ పెద్దోల్లున్నారే వీళ్ళకసలు టేస్టే లేదు..ఫైటింగ్ లు లేని సినిమాలు చూస్తామంటారేంటో అని మా చెడ్డ ఖోపం వచ్చేసేది). ఇహ చూస్కోండి ఎప్పుడూ అధికార, విపక్షాల్లా కొట్టుకునే నేను, మా తమ్ముడు ఈ ఒక్క విషయం లో మాత్రం ఏకాభిప్రాయానికి వచ్చేసి తీవ్ర స్థాయిలో నిరసన వ్యక్తపరిచేవాళ్ళం. మొత్తం మీద మా బాధ పడలేక మా సెలక్షన్ కే ఒప్పుకునేవాళ్ళు. వెళ్లి రిక్షాని పిలుచుకు రమ్మనే వారు.
ఇక రిక్షాకి టాప్ తీయిన్చేసి ఎలక్షన్ లో భారీ మెజార్టీ తో గెలిచిన ఎమ్మెల్యే ఓపెన్ టాప్ జీప్ లో ఊరేగినట్టు నిలబడి రోడ్డు మీద మా ఫ్రెండ్స్ ఎవరయినా కనిపిస్తే ఊరంతా వినిపించేటట్టు ..."ఒరేయ్ మేం సినిమాకి వెళ్తున్నాం"..అంటూ అరవడం, ఆ వెనుకే కూర్చుని ఉన్న మా నాన్నగారు నా రెక్కపట్టి అరచింది చాలు పడతావు కూర్చో అంటూ మా అమ్మగారి వాళ్ళో నన్ను కూలేయడం జరిగేవి. రిక్షా జగన్నాధపురం వంతెన దాటి సినిమాహాల్ స్ట్రీట్ లో ప్రవేశించింది మొదలు (సినిమాహాల్ స్ట్రీట్ అంటే మా కాకినాడ వాళ్లకి అర్ధమై పోతుంది...మిగిలిన వాళ్ళ కోసం మా ఊళ్ళో సినిమా హాల్స్ అన్నీ ఒకే స్ట్రీట్ లో ఉంటాయి..దాన్ని సినిమాహాల్ స్ట్రీట్ అంటారు). అటూ ఇటూ ఉన్న థియేటర్స్ లో ఉన్న సినిమా పోస్టర్లు చూసుకుంటూ (అవన్నీ ఎప్పుడు చూస్తానో అని మనసులో అనుకుంటూ) మొత్తం మీద హాలు కి చేరేవాళ్ళం. అక్కడ లైన్ ని బట్టి మా పేరెంట్స్ ఇద్దరిలో ఎవరో ఒకరు వెళ్లి టికెట్స్ తీసుకునే వాళ్ళు. లోపలి వెళ్తే ఇంకా డోర్ తీయడు కాబట్టి బయటే కాసేపు వెయిట్ చెయ్యాల్సి వచ్చేది. అక్కడున్న కూల్ డ్రింకులు, పాప్ కార్న్ చూడగానే నాకు, మా తమ్ముడికి ఒక్కసారిగా దాహం, ఆకలి గుర్తొచ్చేవి. "అమ్మా దాహం వేస్తోంది...కూల్ డ్రింక్ తాగుతా" రిక్వెస్ట్ లాంటి కన్ఫర్మేషన్. "ఇప్పుడు తాగితే మళ్ళీ ఇంటర్వెల్ లో ఉండదు మరి" మా అమ్మగారి చిన్న బెదిరింపు. అప్పుడు సంగతి అప్పుడు చూస్కుందాం లే అని ఓ.కే. అనేవాళ్ళం. కూల్ డ్రింక్ తీసుకుని రెండు సిప్ లు తాగుతామో లేదో హాల్ లోపలికి రావచ్చంటూ బెల్లు మోగేది. ఆదరాబాదరాగా ఆ డ్రింక్ సీసాను పట్టుకుని స్వాగతం స్లైడ్ నుంచీ ఎక్కడ మిస్సయిపోతామో అని లోపలి వెళ్ళిపోదామని గోల మొదలు పెట్టేవాళ్ళం.
లోపలకి వెళ్లినప్పటినుంచీ "అమ్మ ఇంకా సినిమా రావట్లేదేంటి? ఎప్పుడు వేస్తారు? ఇంకా ఎంత టైం పడుతుంది? కృష్ణ ఆ తెల్లగోడ (స్క్రీన్) వెనక్కాల రెడీ అవుతున్నాడా? ఇలాంటి యక్ష ప్రశ్నలతో మా నాన్నగారు నోర్మూసుకుని కూర్చోండి అని మమ్మల్ని గట్టిగా కసిరే దాకా అడిగే వాళ్ళం. ఇంతలో స్క్రీన్ మీద "స్వాగతం" అన్న స్లైడ్ పడగానే ఒక్కసారిగా నోర్మూసుకుని స్క్రీన్ కి అంకితం అయిపోయేవాళ్ళం. సినిమా మొదలు.
ఇంటర్వెల్ లో కూల్ డ్రింక్స్ తీసుకొస్తానని బయటి కొచ్చే మా నాన్నగారితో పాటు నేను వస్తానని నేను, నేను కూడా అంటూ మా తమ్ముడు నడిచేవాళ్ళం. బయట సమోసాలు, పాప్ కార్న్, పకోడీలు (ఇవి ఆలూ బొండాల సైజు లో ఉండేవి...భలే టేస్టీగా ఉండేవి లెండి), ఐస్ క్రీం, కూల్ డ్రింక్స్ ఇలా అన్నిటినీ చూస్తూ వివాహ భోజనంబు పాటలో ఎస్వీఆర్ లా ఫీలయిపోయి చివరికి ఐస్ క్రీం, పాప్ కార్న్ కొనిపించుకుని లోపలికి వచ్చేవాళ్ళం. తీరా చూస్తే ఇంకా "ముందు సీట్ల పై కాళ్ళు పెట్టరాదు" స్లైడ్ కూడా పడేది కాదు. సినిమా స్టార్ట్ అయితేనే ఐస్ క్రీం తినడం స్టార్ట్ చెయ్యాలన్నది మా ఆలోచన. ఒక పక్క ఐస్ క్రీం కరిగిపోతూ ఉంటుంది...అవతల సినిమా ఇంకా స్టార్ట్ చెయ్యడు..(దేవుడా బాలకృష్ణ కి కూడా ఇన్ని కష్టాలు రాకూడదు). ఎలాగైతేనేం సినిమా స్టార్ట్ అవడం పాపం ముందు ఐస్ క్రీం తినేసి ఆ తరువాత పాప్ కార్న్ అవగొట్టి, ఫైటింగ్ సీన్లలో కృష్ణ కొట్టలేక పోతే మేం వెళ్లి హెల్ప్ చేద్దాం అన్నంత ఉత్సాహంతో కుర్చీ సీట్ కి కొద్దిగా ఉన్న చిరుగులోంచి స్పాంజ్ లాగుతూ సినిమా లో లీనమయ్యే వాళ్ళం. పెద్ద ఫైటింగ్ అయిపోయాక పోలీసులు కనిపించగానే ఇంక సినిమా అయిపోబోతోందన్న విషయం "శుభం" కార్డు పడకుండానే అందరికీ అర్ధమై పోయి ఎలా నిలబడ్డారబ్బా అని బోల్డంత హాశ్చర్యపోయి బయటకి వచ్చేవాళ్ళం.
ఇంటికి వచ్చి భోజనం చేసాక నిద్ర పోయే టైం లో సినిమాని మళ్ళీ మనసులో ఒకసారి "నెమరేసి", రేపు స్కూల్లో చెప్పాలి అనుకుంటూ చాలా హ్యాపీ గా నిద్రపోయేవాళ్ళం.
అదండీ ఫ్లాష్ బ్యాక్...ఇప్పుడు అదేం లేదు. టికెట్లు ఆన్ లైన్ లో బుక్ చేసుకుని పావుగంట ముందు థియేటర్ కి వెళ్లి, ఏ క్లైంట్ ఎప్పుడు ఫోన్ చేస్తాడో, అనుకుంటూ సగం మనసు మొబైల్ మీద ఉంచి, ఏదో వచ్చామా, చూసామా అనే తప్ప మనస్ఫూర్తిగా ఎంజాయ్ చేస్తూ సినిమా చూసి ఎన్నేళ్ళయిందో....:(
